آتش ِ در به هوای دل ِ مسمار گریست
مادرم خورد به دیوار که دیوار گریست
پشت ِ در، فاطمه بود و دل ِ زینب پُرِ ِ بغض
این چه غم بود که علی ، حیدر کرّار گریست
بر خُروش آمده عرش و فلک ِ عالم ِ هستی
آسمان هم ز ِ گُل ِ روی تو انگار گریست
باز هم چادر خاکیّ و حسن دست به صورت
یاد آن کوچه و بر مادر بیمار گریست
